بیشتر پژوهشگران احتمال می دهند که زرتشت در قرن های هفتم و ششم پیش از میلاد می زیسته است.
اساس تعالیم زرتشت بر یگانگی و پرستش اهورا مزدا قرار دارد.
1) اهوره مزدا آفریدگار همه چیز (آسمان، زمین، خورشید، ماه، ستارگان، آبها، گیاهان، روشنایی و تاریکی) است.
2) هیچ چیز از دایره قدرت و خواست او بیرون نیست.
3) گروهی از موجودات الهی که امشاسپندان یا جاودان مقدس خوانده می شدند اهورا مزدا را در امر آفرینش و اداره امور جهان یاری می کنند.
4) دو نیرو یا مینوی نیک و بد جهان وجود دارد. آن کسی که نیک و خیر را برگزیده، پیرو اهرا مزدا و آن کسی که بد و شر را انتخاب می کند، پیرو اهریمن شمرده می شود.
5) زرتشت به پیروانش سفارش می کرد که که مینوی نیک را برگزیده و پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک را سرمشق زندگی خود قرار دهند.
6) از دیگر آموزه های مهم زرتشت، اعتقاد به جهان آخرت و روز واپسین است (روزی که درباره ی اعمال انسان، داوری خواهد شد. انسان های نیک به جرگه ی یاران اهوره مزدا خواهند پیوست و انسان های بد، به دوزخ افکنده و برده ای اهریمن خواهند شد.